Comer un taco mexicano e ver unha boa película: dúas experiencias para o corpo e o espírito
Ver unha película desas que veñen ben cargadiñas de detalles é como comer un taco mexicano auténtico, deses que necesitas dúas mans, tres servilletas e un plan de emerxencia por se che cae algo na camiseta.
🌮 O taco:
Tes a tortiña quente, acabada de facer, coma se fose o argumento da película: firme, redondo e con capacidade de aguantar todo o que lle poñas enriba sen desfacerse (ou case). Despois vén a carne: suculenta, especiada, chea de sabor —isto é o guión, os diálogos potentes, as escenas que che fan dicir “uuuff, que ben está isto!”.
Logo engádeslle guacamole, pico de gallo, queixo, cebola, coandro, salsa picante nivel “penso que vexo o futuro”… e xa tes un taco que é unha bomba de sabor. Pois iso mesmo é cando a película ten referencias ocultas, personaxes con fondo, banda sonora coidadísima, e un par de xiros de guión que che deixan coa boca aberta e o corazón na man.
🎬 A película:
E igual que co taco, se te despistas un segundo, perdes algo importante. Non miraches ben? Perdeches unha mirada entre dous personaxes que era clave. Coma cando o taco se desarma e a metade do recheo cae ao prato: xa non é o mesmo. Hai que estar atento, saborealo ben e, se pode ser, repetir outra vez, porque sempre se descubre algo novo.
E ollo: tanto no taco como no filme, sempre hai xente que di:
— “A min gústame máis sinxelo, sen moito enredo.”
Vale, perfecto, hai quen prefire unha peli plana e un taco só con queixo e xamón. Pero despois non veñas dicir que foi “espectacular”, porque se non che salta unha lágrima de emoción ou de picante, non viviches a experiencia completa.
🍿🌶 Conclusión:
Así que xa sabes: se vas ver unha película ben feita, prepárate como para comer un taco épico. Cólleo coas dúas mans, ten servilletas a man, e abre ben os sentidos. Porque tanto no cine como na taquería, o pracer está nos detalles, no sabor escondido, e no “ai miña nai” que che queda despois.
E se che pica… é que estaba bo.
Un taco mexicano auténtico, deses que necesitas dúas mans, tres servilletas e un plan de emerxencia por se che cae algo na camiseta.
Imos falar claro: ver unha curtametraxe sendo unha persoa normal é divertido. Pero ver unha curtametraxe como se foses un recurso literario con patas… iso xa é un espectáculo. Unha auténtica festa da linguaxe, con alfombra vermella e coma mínimo dúas referencias a Borges por minuto.
Imos imaxinar que ti, si TI, es unha metáfora con gafas de pasta e moito criterio. Séntaste diante da pantalla e a curtametraxe empeza. Ao minuto 1 xa estás murmurando:
— “Ui, ese vaso medio baleiro representa o estado emocional da protagonista… Isto vai poñerse lírico.”
Á túa beira está a anáfora, repetindo “isto é unha obra mestra, isto é unha obra mestra, isto é…” e xa sabes como segue. O símil non para de comparar a trama con todas as pelis que viu:
— “Isto é como ‘Amélie’ pero con vacas galegas, unha xoia.”
De repente, aparece un plano con sombras longas e música tensa. A hipérbole entra en pánico:
— “Non podo! Isto é máis dramático que a última tempada de calquera cousa!”
Mentres tanto, a ironía funga dende a esquina:
— “Claro, moi sutil, si… poñer choiva cando alguén está triste…”
Pero non importa, porque todas e todos están metidísimos. A elipse desapareceu sen dicir nada (como sempre), a paradoxa está dicindo que lle encanta a historia pero que a odia ao mesmo tempo, e a onomatopea só fai “uff”, “wow” e “plop” en momentos clave.
E ti, coma boa metáfora, xa estás chorando a lágrima viva porque o director usou unha bombilla fundida para representar a perda da esperanza. Brillante. Literalmente non, pero xa me entendes.
Cando remata a curtametraxe, todos os recursos literarios aplauden, emocionados. A alegoría xa está escribindo unha tese, o paralelismo está facendo TikToks comparando o inicio e o final, e a hipálaxe? Pois como sempre, confundida, pero feliz.
🎬 Conclusión:
Ver unha curtametraxe con ollos de espectador é bonito.
Pero ver unha curtametraxe como se foses un recurso literario é como ir ao cine cun grupo de artistas nun karaoke: dramático, ruidoso e absolutamente glorioso.
E lembra: se ves simbolismo nos créditos finais…
…quizais es unha metáfora. Ou un estudante de filoloxía ou filosofía, menudo descubrimento! Nós tamén o somos. Eso que preferimos facer esquemas antes que a poesía.
